ملال همواره به نوعی با انسان همراه بوده است.کیرگور می گوید «خدایان ملول بودند و بنابراین انسان را آفریدند.آدم از تنهایی ملول بود و بنابراین حوا را خلق کرد.از آن زمان،ملال وارد جهان شد و درست به همان نسبتی که جمعیت رشد می کرد،ملال نیز بیشتر می شد».این پدیده که در دوران پیشامدرن به اشراف و برخی طبقات خاص محدود بود از دوران رومانتیسم گسترش یافت و به تدریج به یکی از ویژگی های انسان مدرن تبدیل شد. ملال مردم را از درون می خورد و همچون غبار، بی آنکه ببینیم می آید و می رود و همچون خاکستر بر دست و چهره مان می نشیند.برخی ملال را ریشه تمام شرها مینامد،برخی دیگر آن را امتیاز انسان مدرن و حتی وجه تمایز انسان و حیوان می دانند و گروهی دیگر،بر این باورند که ملال انسان را از انسانیت تهی می کند.برخی ملال را ثمره کوچ معنا از زندگی انسان مدرن می دانند و برخی دیگر،آن را چیزی می دانند که به معنای بزرگ نهفته ای اشاره دارد.